woensdag 19 december 2012

8 the road to Guantanamo


The road to guantanamo

In het Engelse stadje Tipton wonen vier jongens met Pakistaanse roots.

Asif, Shafiq, Ruhel en Monir vertrekken eind september 2001 op een trip

naar hun vaderland. Daar roept een imam alle mannen op hun Afghaanse

moslimbroeders ter hulp te snellen. Die worden op dat ogenblik aangevallen

door het Amerikaanse leger, als reactie op de aanslagen van 11 september. De

vier zien een avontuur wel zitten en vertrekken. Wanneer ze de Afghaanse

grens oversteken, wordt de sfeer grimmig. Angstig zien ze de gruwel van de

Amerikaanse bombardementen. Ze verliezen de controle over hun situatie en

worden gearresteerd. Op verdenking van lidmaatschap van Al Qaeda worden

ze door Amerikaanse militairen overgebracht naar de beruchte Guantánamogevangenis.

Daar wachten hen fysieke en psychische mishandeling.


Trailer :

Achtergrondinformatie voor het kijken van de film

Guantanamo

Guantánamo is een stad in Zuidoost Cuba. De stad ligt aan de Baai van Guantánamo. De baai is bekend door de gevestigde Amerikaanse militaire basis met dezelfde naam. De Guantánamo Bay werd in 2002 ingericht als gevangenenkamp voor personen die verdacht worden van terroristische activiteiten. De vastzettingen van de personen gebeurden zonder officiële aanklacht en zonder proces.

De gevangenis zou ook bekend staan om de onmenselijke activiteiten die er plaatsvinden. Gevangenen worden er gemarteld om bekentenissen te lossen. Eén van de bekendste methodes zou het uit de slaap houden van gevangenen zijn. Door deze nare activiteiten kwam de gevangenis vaak in de media de afgelopen jaren.

 


In de media

Ex-gevangene Guantánamo: op het punt eigen stront op te eten
Yanko, een Syriër die zeven jaar lang in Guantanamo opgesloten werd en nu al anderhalf jaar in ons land opgevangen wordt, heeft een boek geschreven: ‘Van het vagevuur in de hel’. “Ik stond op het punt mijn eigen stront op te eten uit hopeloosheid en woede”, vertelt de man.
Het Canvas-programma ‘Terzake’ toonde woensdagavond een interview met Yanko. Hij werd door de huidige Amerikaanse president Barack Obama vrijgelaten.
Zelfmoord
“Vernedering, slagen, honden op je laten springen waarvan je hun kwijl in je nek voelt”, spreekt Yanko over de psychologische martelingen. “Ik kreeg een hoofddoek en oordoppen, ze pisten op ons en hielden me 75 dagen opgesloten zonder dat ik iemand kon zien. Ze gooiden eten door een luik waarvan zelfs een kat zou overgeven.”
Toen hij eind jaren 90 na familiale ruzies op weg was naar Europa vond Yanko onderdak in het Al-Qaida-kamp El Faroek in Afghanistan. Hij werd er naar eigen zeggen gewantrouwd.
In 2002 kwam hij op een lijst van vijf topterroristen nadat het Amerikaanse leger hem op video’s zag. Al-Qaida maakte de video omdat Yanko naar Europa wilde doorreizen. Onder druk verklaarde hij in het Arabisch een vijand van de taliban te zijn, maar de inhoud werd nooit vertaald.
Ondervragers doorzagen dat Yanko geen terrorist was, maar dachten dat hij meer van anderen wist. Yanko probeerde maar liefst zeventien keer zelfmoord te plegen.
(bron: Ex-gevangene Guantánamo: ‘Op het punt eigen stront op te eten’, Internet, Het Belang van Limburg, 2011-05-18, http://www.hbvl.be/nieuws/buitenland/aid1047962/ex-gevangene-guantanamo-op-het-punt-eigen-stront-op-te-eten.aspx )


Obama beveelt sluiting Guantánamo
De Amerikaanse president Barack Obama heeft zijn handtekening gezet onder een decreet over het sluiten van de gevangenis op Guantánamo Bay. Guantánamo moet binnen het jaar de deuren sluiten. Obama heeft tegelijkertijd een decreet uitgevaardigd dat militairen voortaan verbiedt om gevangenen te folteren.
De beslissing van Obama lokt kritiek uit bij sommige republikeinen en bij de familie van slachtoffers van terroristen. Zij vragen zich af wat er met de 245 overblijvende gevangenen moet gebeuren.
In de tekst wordt rekening gehouden met dit probleem. Er moeten legale middelen gevonden worden voor de gevaarlijke gevangenen, zonder dat ze berecht worden door een Amerikaanse rechtbank en zonder dat ze terug kunnen gaan naar hun land van oorsprong.
(bron: Obama beveelt sluiting Guantánamo, internet, Het belang van Limburg, 2009-01-22, http://www.hbvl.be/nieuws/buitenland/obama-beveelt-sluiting-guantanamo.aspx )


Mijn nieuwsgierigheid is ondertussen gewekt. Ik ben benieuwd naar de beelden die ik ga zien. Wat ik toe nu toe las, is echt heel erg, zelfs onmenselijk?! Kan dit allemaal zomaar?!


De regisseur

Michael Winterbottom is een bekende regisseur. Je kan hem niet toewijzen aan een bepaald genre. De film ‘the road to Guantánamo’ is een mengeling van feiten en fictie. Met deze film eist hij de aandacht voor een actueel probleem.

 

Vragen ?

·      wat is Guantánamo Bay?;

·      hoe erg is de toestand daar?;

·      waarom worden ze daar opgesloten?;

·      wat is de oorzaak?;

·      hoe is de toestand nu ?


De Film

De film vertelt het verhaal van vijf jonge mannen die in Pakistan terecht komen omdat Asif daar gaat trouwen. Zijn beste vrienden en zijn neef willen de bruiloft graag bijwonen.

Oorspronkelijk komen de jongens uit Engeland, maar omdat ze Pakistan nog altijd als hun thuisland zien, willen ze deze plezierreis zeker niet missen. Wanneer ze in Pakistan aankomen, zoeken ze onderdak in een moskee omdat een hotel erg duur is. In de moskee roept de imam op om het volk in Afghanistan te helpen. De jongens zien dit wel zitten en vertrekken.

 

Ze nemen de bus naar Kandahar. Na een hele trip bereiken ze uiteindelijk de grens van Pakistan. Met een kleine brommer worden over de grens gebracht. Wanneer ze rond middernacht in Kandahar aankomen, zien ze voor het eerste de Amerikaanse bombardementen.

De eerste weken dat ze is Afghanistan zijn, lopen ze maar wat rond, ze hebben het gevoel dat ze voor niets naar daar zijn gereisd en besluiten om terug te gaan naar Pakistan. Wanneer ze op de bus stappen om terug te rijden, worden ze naar het noordelijke front gebracht. Voordat ze het goed beseffen, bevinden ze zich in de laatste groepen van de Taliban.

De Taliban is erg in strijd met de Noordelijke Alliantie. Afghanen en Amerikanen vechten samen tegen de Taliban.  De groep waarbij ze zich bevinden, worden bedolven onder de bombardementen. De overlevenden beslissen om te vluchten. Tijdens de vlucht worden ze gevangen genomen door de Noordelijke Alliantie. De jongens worden samen met de andere gevangen vastgebonden en in een vrachtwagen geduwd .



 

Ze worden getransporteerd naar een overvolle gevangenis in Sheberghan. Daar worden ze verschillende malen ondervraagd op een harde manier. Na een tiental dagen worden de gevangenen met een zak over hun hoofd overgevlogen naar een andere gevangenis. Ook hier volgen hardhandige verhoren.  In dit kamp worden ze ook elk uur gewekt om hun nummer te controleren. Wat me van dit fragment bijblijft, is de manier waarop ze voedsel krijgen. De soldaten gooien het voedsel naar de gevangenen die als leeuwen op het voedsel springen.

 

In 2002 worden ze dan naar Guantánamo Bay gebracht in Cuba. Ook voor dit transport moeten ze een zak over hun hoofd dragen. Verder krijgen ze hier ook nog oorwarmers en een bril.  In Camp X-Ray worden ze in grote kooien geplaatst. De gevangenen worden echt behandeld als beesten. Wanneer de gevangen zich niet gedragen komt de ‘Extreme Reaction Force’ in actie. Ze geven de gevangenen klappen tot dat deze bont en blauw zien. Nog wat later worden de gevangen naar Camp Delta gebracht. Deze gevangenis bestaat uit aparte kooien waar de gevangen op de grond moeten zitten.

Camp X Ray

Camp Delta
 

In alle gevangenissen worden de jongens mishandeld, gemarteld en beschuldigd van het lidmaatschap bij Al Qaida. De jongens worden gefolterd om een bekentenis af te dwingen, zolang deze er niet is, blijven de mishandelingen aanhouden. Wanneer de drie jongens een waterdicht alibi hebben voor het tijdstip van de verdachte videobeelden, stoppen de mishandelingen. MAAR ze worden dan nog steeds vastgehouden.

 

Na twee jaar worden ze eindelijk terug naar Engeland gebracht. Hier worden ze vrijgelaten.

Bespreking van de film

Wat ik tijdens de film zag was echt te erg voor woorden. De manier van ondervragen doet me denken aan nazi-praktijken. De gevangenen worden niet enkel lichamelijk maar zeker ook psychisch hard aangepakt.

Tijdens de ondervragingen verzinnen ze ook allerlei verhalen. Bijvoorbeeld: ‘je vrienden zeiden dat je lid bent van Al Qaida’, ‘ We vonden je paspoort, …’

De gevangenen krijgen op geen enkel moment de kans om hun verhaal te vertellen en wat ze zeggen wordt niet geloofd en afgestraft.

De soldaten slaan de mannen bont en blauw en dit wordt gefilmd. Dit vind ik persoonlijk echt ziek.

In de film is ook te zien dat er een groot contrast is tussen de soldaten. Sommige bewakers zijn vriendelijker en milder, maar de meesten zijn echt barbaars.

Welk misdrijf je al dan niet gepleegd hebt, de manier waarop je in Guantánamo Bay behandeld wordt, is echt te gek voor woorden?! Dit verdient niemand! Zoals ik al aanhaalde die doet me echt denken aan nazipraktijken. Om eerlijk te zijn had ik geen idee dat het ergens in de wereld nog zo erg gesteld was.

Achtergrond informatie na het kijken van de film

Na het kijken van de film zat ik nog met een aantal vragen. Ik ging dus nog op zoek naar wat extra informatie.

De rol van Amerika?

Rol van Bush?

Iedereen herinnert zich de aanslagen van 9/11 in de VS nog. Deze aanslagen leidden tot een shock in heel de wereld. George Bush, de president van Amerika in die tijd dreigde er mee Al Qaida hard aan te pakken. En dit deed hij ook. Zowel de VS als Groot-Brittannië pakte het talibanregime in Afghanistan hard aan. Vele verdachten belandden in Guantanamo Bay.


Rol van Obama?

Tijdens de kiescampagne van Barack Obama noemde hij Guantanamo Bay “een betreurenswaardig hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis”. Hij beloofde om de  gevangenis binnen de drie maanden te sluiten, maar deze bestaat nu nog altijd.

Obama heeft wel al iets bereikt. Zo is er ondertussen een verbod op folteringen om een bekentenis te verkrijgen. Guantánamo Bay blijft vaak opduiken in de actualiteit en blijft een groot pijnpunt.



Hoe is het nu?

Guantánamo Bay bestaat nog steeds. De folteringen die er vroeger plaatsvonden zijn nu verboden, maar de gruwelijke plek is nog steeds niet gesloten.

Docudrama: wat is dat?

In een docudrama worden authentieke verhalen gereconstrueerd. Feiten en fictie worden dus gecombineerd.

Kenmerken van een docudrama:

·         nadruk op de bekende feiten van de gebeurtenis;

·         gebruik van verteltechniek;

·         literaire vrijheid voor minder belangrijke feiten.

Verder vermijdt een docudrama een subjectieve weergave van de feiten.

Afsluiter

Als afsluiter dit videofragment, met een getuigenis van Guantanamo Bay:
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/volt/2.25098/2.25099/1.1476273

Bronnen




woensdag 12 december 2012

7 Trein der duizend



De bodem van de menselijke slechtheid is onpeilbaar
 (Elise Baker – Auschwitz van Laurence Rees p 20)


Op woensdag 21 november 2012 ging ik naar de fotoreportage ‘ Trein der duizend: Getuigen van de volgend generatie’ In het Vrijzinnig Ontmoetingscentrum van Hasselt. Dit is een reportage die gemaakt werd door leerlingen van het secundair onderwijs die samen met de laatste getuigen van het vernietigingskamp Auschwitz een indrukwekkende reis maakte.

Naar aanleiding van deze reportage verdiep ik me in dit onderwerp en zoek ik een antwoord op de volgende vragen:

v wat was Auschwitz?

v wanneer werd het een vernietigingskamp?

v was het enkel een vernietigingskamp?

v hoeveel mensen stierven er?


De tentoonstelling


Tijdens de tentoonstelling heb ik veel beeldmateriaal verzameld, hieronder vindt u een selectie van de foto’s die ik persoonlijk gekozen heb.


 
Achtergrondinformatie

Om wat meer te weten te komen over het onderwerp trok in naar de plaatselijke bibliotheek en huurde ik hier een stapel boeken. Het inlezen kon beginnen...
 

Het begin

Voor Hitler en voor andere SS’ers was het belangrijk om een oorzaak te vinden voor het verlies van Duitsland in WO I. Volgens hen was het de schuld van de joden.

Volgens hen werd het gevaar veroorzaakt door de internationale samenzwering van het wereldjodendom. De joden hielpen elkaar over de grenzen heen en wilden de wereld veroveren .

Auschwitz was bij de opstart geen vernietigingskamp, het was een gevangeniskamp waar alle soorten gevangen terecht kwamen.

Buiten de lichamelijke foltering die de gevangen vooral ondergingen door de zware arbeid die ze moesten leveren was er ook een geestelijke foltering.

De gevangen wisten nooit hoelang ze moesten vastzitten in het kamp.

‘De onzekerheid over de duur van hun gevangenschap was iets waar ze nooit mee konden omgaan. Dit was het, dat hen uitputte en zelfs de meest standvastige wil kon breken…. Alleen hierdoor al was hun leven in het kamp een marteling.’

Hoss - Auschwitz van Laurence Rees- p 28

Tijdens de beginjaren van de gevangenis werden de gevangen ingedeeld per barakken. Voor elke barak werd er een verantwoordelijke, een kapo, aangesteld. Deze persoon had de macht over de barak en zorgde ervoor dat alles in orde was.

De kapo’s waren soms nog erger dan de SS’ers. Ze hadden veel macht en het was belangrijk dat je hen ten vriend hield. Anders werd je leven een hel (of nog erger!). Maar de taak van de kapo’s had ook een keerzijde. Zolang alles goed verliep was er geen probleem, maar als er iets fout ging, bestond er de kans dat ze hun ‘functie’ verloren. Wanneer je als ex-kapo terug tussen de gewone gevangenen leefde, werd je vermoord!

Hoe kon het zover komen?

Door de toenemende haat voor de joden, die alleen maar erger werd na 9 november 1938. Op die dag vermoordde een joodse student ‘Herschel Grynzspan’ een Duitse diplomaat in Parijs. De reactie op deze moord was het vernielen van joodse eigendommen en het massaal oppakken van de joden.

Tijdens de kristalnacht werden duizend synagogen in brand gestoken. Er werden 400 joden gedood en zeker 30000 joodse mannen gingen voor x- aantal maanden naar een concentratiekamp.

Het gevolg hiervan was dat vele Duitse joden emigreerden naar andere landen. In 1939 hadden 450 000 joden het Duitse grondgebied verlaten.

Wanneer de joden het land wilden verlaten werden ze van hun geld beroofd.

Verspeel geen tijd aan de joden. Het is een vreugde om eindelijk het joodse ras te kunnen aanpakken. Hoe meer er sterven, hoe beter.

( Hans Frank - Auschwitz van Laurence Rees – p 35)

 

Na 1939 kwamen er ook getto’s. Hier gingen de joden afzonderlijk wonen en werden ze voor de eerste maal opgesloten. Ze mochten niet meer uit de getto’s. In die tijd werden de kinderen ook gescheiden van hun ouders. Men ging het waardevol en het waardeloos bloed scheiden van elkaar.

Aanvankelijk hadden de Duisters een ander plan voor ogen. De joden moesten niet noodzakelijk worden uitgeroeid, maar ze moesten verdwijnen. Himmler beschrijft het plan als volgt: ‘ Ik hoop te verwezenlijken dat door middel van een grootscheepse evacuatie van alle joden naar Afrika of een andere kolonie het begrip ‘joden’ volledig geëlimineerd zal zijn.’ (p 39).

Tijdens de leidersjaren van Hitler was er veel mondelinge communicatie. Men ging het papier uit de weg, zo was er weinig bewijs van hun regeermethode. Doordat er zoveel mondeling besproken werd, waren er maar weinig mensen op de hoogte van het echte plan.

Hoe het van kwaad naar erger ging.

De eerste gevangen die toekwamen in Auschwitz waren 30 Duitse criminelen die zouden fungeren als kapo’s. Hun taak was het in bedwang houden van de andere gevangen. T.o.v. de andere gevangen hadden ze een luxe leven.

Blok II

Getuigenis uit de beruchte tweede blok:

          Jerzy Bielecki moest als straf naar Blok II daar kwam hij in de hel.
          Hij moest op een kruk gaan zitten met de zijn handen achter zijn
          rug gebonden. Daarna werd hij vastgebonden aan een nok en
          werd de nok weggeduwd. De SS’ers die hem de marteling
          bezorgde, vertrok.
          Hij had zoveel pijn en dacht dat het einde in zicht was. Gelukkig
          was er een SS’er die hem zei dat het bijna over was. Door deze
          woorden hield Bielecki vol en werd hij uiteindelijk bevrijd en kon
          hij terug naar de binnenplaats.

De getuigenis van Bielecki is een voorbeeld van de verschillende karakters die rondliepen in Auschwitz. Er was een groot onderscheid. Er waren SS’ers en kapo’s die heel erg hardhandig waren en die geen medelijden hadden, andere hadden nog enige menselijkheid. De getuigenis laat ook de wreedheden van het kamp zien. Sommige SS’ers gingen echt tot het uiterste. De martelmethode die hier boven beschreven staat is, slecht een van de vele die gebruikt werden. Andere mogelijke methodes waren: onder water houden, met naalden onder de nagels prikken, het gebruik van gloeiend ijzer, een gevangen met  benzine overgieten en in brand steken, de gevangen met het hoofd in een hete oven steken, … .

Wanneer gevangen de kans kregen om het kamp te verlaten, waren ze verplicht om een papier te ondertekenen waarop stond dat ze geen klachten hadden in het kamp.

Uitbreiding van het kamp

‘Heren het kamp zal worden uitgebreid. Mijn redenen hiervoor zijn veel belangrijker dan uw bezwaren.’
( Himmler –
Auschwitz van Laurence Rees  -p 54)

Na een inspectiebezoek door Himmler, werd er besloten om de capaciteit van Auschwitz uit te breiden tot 30 000. Drie kilometer verder werd en ook een tweede kamp gebouwd met een capaciteit van 100 000 gevangen.

Wanneer er problemen waren, werd er verondersteld dat je deze liet verdwijnen. Hoe je dit deed, werd niet gevraagd. Dat was niet belangrijk.

De gaskamers

Voor 1941 werden de meeste slachtoffers niet vergast, maar gewoon doodgeschoten. De gevangenen moesten voor een grote kuil gaan staan en werden geëxecuteerd.

In 1941 was er de actie I4FI3. Deze actie werd opgericht om ‘alle zieken te genezen’. Dit was natuurlijk mooie praat, want de zieken kwamen nooit meer terug. Ze werden naar Duitsland getransporteerd en vergast. Ze werden vermoord omdat ze niet langer konden werken.  De eerste vergassingen gebeurden dus niet in Auschwitz zelf. Pas later werden er gaskamers gemaakt.

Men gebruikten allerlei trucjes om de mensen op een rustige manier naar de gaskamers te brengen.

Een voorbeeld van de misleiding : “Jullie gaan nu baden en worden gedesinfecteerd. We willen geen epidemieën in het kamp… Daarna worden jullie naar je barakken gebracht, waar jullie warme soep krijgen. Jullie zullen tewerk gesteld worden in overeenstemming met jullie opleiding en ervaring. Kleed je nu uit en leg je kleren voor je op de grond.” (Maximilian Grabner – p101)

De meeste gevangen zouden nooit naar de barakken gaan en kregen nooit warme soep. Dit was slechts een truc, om alles vlekkeloos te laten verlopen.

 

Overlevingskansen

Om te overleven in het kamp moest je het slim spelen. Je moest jezelf nuttig maken voor een specifieke Duitser. Wanneer die Duitser afhankelijk werd, kreeg je bescherming tegen een straf en tegen de dood.

Een nieuwe uitbreiding

In 1942 volgde er een nieuwe uitbreiding en de regels in het kamp veranderden ook. Er was al een nieuwe regel ingevoerd waardoor je de gevangen beter kon herkennen. Nu werden de gevangen ook kaal geschoren en voor het eerst kwamen er vrouwen in het kamp.

Op onderstaande kaart ziet u de verschillende kampen die rondom Auschwitz lagen.






De gewone burgers

Alle burgers wisten dat er afschuwelijk dingen gebeurden met de joden en andere ongelukkige die gedeporteerd werden, maar later na de oorlog zouden ze zeggen dat ze van niets wisten.

The boy in the striped pyjamas

Om dit onderwerp af te sluiten ga ik de film ‘The boy in the striped pyjamas’ kijken.  

De trailer:

In de film zie ik duidelijke overeenkomsten met de tentoonstelling en de boeken die ik gelezen heb.


Op het begin van de film zie je een groot contrast met het leven van de Duitsers en het leven van de joden. Terwijl de Duitsers nog vrij ‘zorgeloos’ leven, is het leven van de joden een hel geworden.
 
 

Bruno is de jongste van het gezin. Samen met zijn oudere zus en ouders verhuist hij naar het platteland omdat zijn vader promotie heeft gekregen. Zijn vader is soldaat, hij zal er aan het hoofd staan van een werkkamp. De taak van de vader is voor het gezin geheim. De kinderen weten van niets, de moeder weet zo weinig mogelijk. Bruno wil later ontdekkingsreiziger worden en is heel nieuwsgierig.

Wanneer Bruno uit zijn slaapkamerraam kijk, ziet hij mensen op een boerderij werken in een pyjama. Bruno weet niet van het bestaan van de werkkampen. Wanneer hij zijn ouders vragen stelt over de boerderij worden deze steeds afgeblokt. Bruno probeert zich sterk te houden, maar hij kan de drang niet weerstaan.
 

Wanneer hij de achtertuin verkent, ontdekt hij een raam. Hij komt in het bos terecht en uiteindelijk ontdekt hij een hek met prikkeldraad. Hier ontmoet hij Shmuel, 8 jaar en een jood.
 

Bruno zit tussen twee vuren. Aan de ene kant heeft hij zijn eigen ervaring met een vriendelijke jood die hij niet kan delen en aan de andere kant wordt hij ondergedompeld in de propaganda van de nazi’s.

‘there is such thing as a nice Jew, tough, isn’t there?’

‘ I think, Bruno, if you ever found a nice Jew, you would be the best explorer in the world’.

(dialoog tussen Bruno en leraar)

Wanneer Shmuel zijn vader niet kan vinden besluit Bruno hem te helpen. De jongens sluiten een pact. Shmuel regelt het uniform van Bruno en die kruipt onder de prikkeldraad. In het werkkamp gaan ze op zoek naar de papa van Shmuel.

Voordat Bruno het beseft wordt hij samen met de joden naar de doucheruimte gebracht. Hier wordt hij vermoord. Op dat zelfde moment is heel het gezin op zoek naar Bruno, maar ze zijn te laat.
 

 

In de film zijn er verschillende herkenbare elementen terug te vinden. In de film is te zien hoe de oma en later ook de moeder van Bruno het niet meer eens zijn met het regime. Ze moeten dit verzwijgen want als je dit in het openbaar zegt, kan je problemen krijgen.

In de film is ook te zien hoe de joden voor het gezin werken. Wat minder te ontdekken was, is de bescherming die de joden dan kregen.  Persoonlijk vond ik dat dit niet aanbod kwam in de film.

De propaganda wordt in de film ook heel duidelijk. De kinderen weten niets van de gruwel en worden gehersenspoeld. Ze leren de recente geschiedenis waar de jood als slechterik wordt voorgesteld. Ook de manier waarop het werkkamp wordt voorgesteld in de film van Duisters is een grote tegenstelling met de werkelijkheid.

In de film is ook te zien dat maar weinig mensen wisten wat er echt aan de hand was. Zelf de moeder van Bruno wist op het begin niet dat de joden op zo’n gruwelijke manier vermoord werden.

“They even smell worse when they’re dead”

Uiteindelijk beslist de moeder van Bruno om te vertrekken, maar voor ze kan vertrekken is het al te laat.

“My husband is a monster!”

In de film is het ook duidelijk dat de joden echt slecht behandeld werden. De manier waarop men tegen hen schreeuwden en hoe zeg gemarteld werden.

 

Door het kijken van deze film heb ik nog een beter beeld gekregen van de hollocaust.

 

 

 

donderdag 15 november 2012

6 lezing Anorexia



1 op 10 vrouwen tussen 10 en 30j. wordt ooit getroffen door eetproblemen
(inleiding lezing)


Ik kwam er ooit mee in aanraking, met anorexia. Een meisje op mijn vroegere school stierf aan anorexia/boulimia toen ze 15 jaar was. Toen slechts een jaar jonger dan ik.

Chloë was een anorexia-boulimiepatiënte. Ze at veel en gaf daarna meteen weer over. Op een avond ging ze slapen, om daarna nooit meer wakker te worden. Ze overleed aan een hartstilstand.

Het erge aan Chloë haar verhaal is dat ze stond ingeschreven op negen wachtlijsten. Lees goed op negen wachtlijsten! Chloë stierf voordat er op een van de negen wachtlijsten plaats was. Twee maanden na haar dood kregen de ouders bericht er was eindelijk plaats voor hun dochter. Dit aanbod kwam veel te laat.

Haar ouders richtten daarna een actiegroep op ‘BAAN CHLOË’. BAAN staat voor ‘Betere Aanpak Anorexia Nervosa’.  De actiegroep wil kortere wachttijden, meer bedden voor jongeren met een eetstoornis en betere communicatie tussen hulpverleners.

 

Sinds de dood van Chloë spookte de volgende vraag door mijn hoofd:
 ‘ hoe is het mogelijk dat iemand die schreeuwt om hulp bij negen verschillende hulporganisaties, toch niet de hulp krijgt die ze nodig heeft. Hoe kan het zijn dat dit meisje moest sterven.’


Toen ik de aankondiging zag van de lezing op de website van BAAN CHLOË bedacht ik mij ‘wat weet ik nu over anorexia?’. Ik moest bekennen, eigenlijk weet ik hier bitter weinig over. De standaardinformatie die bij iedereen bekend is, ja dat weet ik wel. Maar concrete cijfers? Symptomen? Verschillende soorten eetstoornissen? Echte getuigenissen? Nee zover reikte mijn voorkennis niet.


Achtergrondinformatie

Ik besluit op onderzoek te gaan, zodat ik toch wat informatie heb voordat ik naar de lezing vertrekt.

Anorexia Nervosa: wat is dat?

Iemand met anorexia nervosa eet heel weinig omdat hij/ zij zichzelf te dik vindt, maar dat niet is. Dat wordt een eetstoornis genoemd. Anorexia nervosa komt veel vaker voor bij jonge vrouwen dan bij mannen.

De patiënt heeft een verkeerd beeld van zichzelf. Het lijkt wel of ze in de spiegel iets anders zien dan wat er werkelijk te zien is. Ze vinden zichzelf altijd te dik.

Ze willen afvallen. Daarom eten ze zo min mogelijk. Door middel van overgeven/ overmatig sporten/… proberen ze kwijt te geraken wat ze gegeten hebben.

Gevolgen van Anorexia Nervosa?

Wanneer een anorexiapatiënt doorgaat met de levensstijl, blijven de menstruaties weg. De patiënt krijgt last van haar uitval. De ademhaling en de hartslag gaan langzamer.

De patiënt wordt moe, bleek en duizelig en is zeer vatbaar. De levensstijl kan beschadiging van de nieren veroorzaken.

Uiteindelijk kan deze eetstoornis leiden tot de dood. Slik!

Boulimie

Dit is een eetstoornis die erg lijkt op anorexia. Deze patiënten hebben last van eetbuien die ze niet kunnen stoppen. Daarna proberen ze hun voedsel kwijt te geraken door over te geven.


Wat wil ik weten

Ik hoop door deze lezing een antwoord te vinden op volgende vragen:

-     hoe vaak komen de verschillende eetstoornissen voor?

-     welke eetstoornissen zijn er?

-     is er een verschil bij vrouwen en mannen?

-     wat zijn de symptomen?

-     tips voor ouders/vrienden/ …

De lezing

Als eten een obsessie wordt
(titel lezing)



Op 14 november 2012 trok ik samen met mijn medestudente Ezra Verhees naar het Raadhuis in Lommel om de lezing over Anorexia Nervosa bij te wonen.

De lezing werd verzorgd door Els Verheyen. Ze is een psychologe aan de sociale school Heverlee en ze werkt als klinisch psychologe bij de VZW Anorexia Nervosa – Boulimia Nervosa (AN-BN).

De lezing bestaat uit vier delen:

·      voorstelling;

·      stellingen;

·      twee casussen;

·      vragenronde.

Voorstelling

Hier volgt er een korte voorstellingen van de VZW AN-BN. Dit is een vereniging gevestigd in Leuven die zich inzetten om elke persoon die te maken krijgt met een eetstoornis zo goed mogelijk te informeren, adviseren en door te verwijzen.  Ze werken met vrijwilligers. Alle vrijwilligers zijn ervaringsdeskundigen.

De vereniging beschikt over een inloophuis in Leuven en over een inloopmobiel. Zo willen ze meer mensen bereiken en helpen.

 


Stellingen

Deze ronde vond ik persoonlijk het meest interessant. Op de PowerPoint werd er telkens een stelling getoond. Het publiek moest dan zeggen of de stelling waar/niet waar was. Dit gebeurde door te werken met groene/rode kaartjes.

De stellingen die besproken werden:

1    anorexia is de eetstoornis die het vaakst voorkomt;

2    braken komt alleen voor bij mensen met boulimia;

3    een eetstoornis is een typische meisjesziekte;

4    je kan herstellen van een eetstoornis;

5    anorexia is het gevolg van mishandeling of misbruik;

6    de media veroorzaken geen eetstoornis;

7    mensen met een eetstoornis worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis;

8    genezen is gewoon een kwestie van wilskracht.

Elke stelling werd uitgebreid besproken. Aan de hand van deze stellingen werd ook de informatie gegeven en zo vond ik een antwoord op al mijn vragen. Hierover later meer.

Op een leuke creatieve manier werden we dus ondergedompeld in de wereld van de eetstoornissen. Als ik het zo mag noemen.

Casussen

Voor de casussen werden er twee filmfragmenten gebruikt die we daarna in groep hebben besproken. Deze filmfragmenten zijn heel erg bruikbaar beeldmateriaal. Wanneer ik ooit de kans heb om les te geven over anorexia ga ik deze videofragmenten zeker gebruiken.


In het eerste videofragment gaat het over de onzichtbare eetstoornissen. Drie meisjes vertellen hier kort hun eigen verhaal. In dit fragment krijg je een antwoord op de volgende vragen:

-     wat zijn de symptomen?

-     mogelijke oorzaken;

-    


Deze documentaire gaat specifiek over Anorexia Nervosa. Tijdens de lezing zagen we slecht een fragment van de hele documentaire. Ik ben van plan om de gehele documentaire te bekijken.

In het fragment dat we tijdens de lezing zagen is te zien hoe meisjes met anorexia opgemeten worden met een touw . Daarna moeten ze zeggen in welk touw zij denken te passen. De resultaten zijn schrijnend . In dit stukje beeldmateriaal is er ook een gesprek te zien met drie langdurige patiënten.

Ik vond deze reportage heel erg interessant en ben benieuwd naar de volledige versie. Wanneer ik deze bekeken heb, vinden jullie hierover vast en zeker een bericht op mijn blog!

Vragenronde

Na de lezing was er de mogelijkheid om vragen te stellen aan de mensen van BAAN CHLOË of aan Els Verheyen.


Wat leerde ik bij?!

De belangrijkste eetstoornissen op een rij

Anorexia Nervosa

Dit is een zichtbare eetstoornis, daarom denken de mensen ook vaak dat deze ziekte het vaakst voorkomt, maar dat is niet waar.

We kunnen de patiënten opdelen in twee groepen. Je hebt de vastende types die niet braken en da purgerende types die wel braken.

Van de tien patiënten zijn er negen vrouwen en een man. We kunnen dus vaststellen dat de eetstoornis veel vaker voorkomt bij vrouwen.

Boulimia Nervosa

Dit is een onzichtbare eetstoornis die twee tot drie keer vaker voor komt dan anorexia.

Ook bij deze eetstoornis maken we een onderscheid tussen patiënten die braken en die niet braken.

Net zoals bij anorexia is slecht een op tien patiënten een man. Deze eetstoornis komt dus ook veel vaker voor bij vrouwen.

Binge eating disorder of eetbuistoornis

Van deze eetstoornis had ik zelf nog nooit gehoord. Hier gaat het om patiënten die eetbuien krijgen, maar deze niet compenseren. Ze gaan het eten dus niet terug uitbraken.

Ook deze eetstoornis komt twee tot drie keer vaker voor dan anorexia.

Niet anders omschreven

Hieronder vallen volgende eetstoornissen:

-     orthorexia nervosa: schrik hebben voor bepaalde voedingsgroepen en deze mijden:

-     athletica nervosa: overmatig gaan sporten om af te vallen;

-     spitting: het eten in de mond nemen, er op kauwen en daarna terug uitspuwen.

kenmerken van de verschillende eetstoornissen.

Anorexia Nervosa
Boulimia Nervosa
Eetbuistoornis
Steeds minder eten
eetbuien
eetbuien
Koud hebben
Vuile toilet
Negatief zelfbeeld
Compenseren
- vasten
- sporten
- laxeren/braken
Compenseren
- vasten
- sporten
- laxeren/braken
Niet compenseren
Haaruitval/donshaar
keelpijn
Veel bezig over eten
Menstruatie blijven weg
Slecht gebit

 Bij de AN-BN kan je onderstaande signalenkaart verkrijgen. Deze kan je dan invullen wanneer je een vermoeden hebt dat iemand in jouw omgeving anorexie heeft. Dit maakt het gesprek ook gemakkelijker omdat je iemand kan confronteren met je vermoedens.



Is herstellen mogelijk?

Een gemiddelde eetstoornis duurt 7,5 jaar.

Op onderstaande grafiek zie je de cijfers i.v.m. het herstellen van een eetstoornis. Herstellen is dus mogelijk, maar de meeste patiënten moeten een harde en moeilijke weg afleggen.



Spijtig genoeg heeft niet iedereen de kans om te herstellen 5 à 10% van de patiënten overlijdt voortijdig.

-     2/3 aan lichamelijke gevolgen;

-     1/3 door zelfdoding.

Anorexia heeft bij deze cijfers de hoogste mortaliteit van alle stoornissen.

 


Oorzaken

De eetstoornis komt voort uit een combinatie van risicofactoren. De oorzaak is dus vaak een samenloop van omstandigheden en is heel erg afhankelijk van iemands persoonlijkheid en de weg die er werd afgelegd in diens leven.



 Verklaring moeilijke woorden

-     comorbiditeit : samen voorkomen van de eetstoornis met een andere psychische problematiek;

-     copingsvaardigheden: omgang met de moeilijkheden in het leven.

De rol van de media

De media speelt zeker een rol bij het ontwikkelen van een eetstoornis. Ze hebben een grote invloed op de zelfwaardering.

Tijdens de lezing werd dit bewezen met enkele voorbeelden.



Thylane: het 10-jarige topmodel
De meeste 10-jarige meisjes spelen met poppen; Thylane speelt met de camera. Dit buitenaards mooie meisje is hard op weg om een topmodel te worden. Maar kan dit wel of gaat het zelfs voor de fashionwereld te ver?
Terwijl haar leeftijdsgenootjes al huppelend over straat rennen, touwtjespringen en elkaar giechelend geheimpjes vertellen, wordt Thylane Léna-Rose Blondeau opgemaakt door professionele visagisten, krijgt ze de duurste kleding aan en verschijnt ze op de cover van de Vogue Enfants.



Andere factoren die invloed hebben

-     welvaart;

-     negatieve leerervaringen;

-     pesterijen.

Waar kan je terecht met je eetstoornis? Waar vind je hulp?

 


Factoren die de genezing beïnvloeden.

De patiënt moet gemotiveerd zijn. Wanneer de patiënt niet wil genezen, is het genezingsproces verloren. Naast motivatie zijn er ook nog een aantal andere factoren die een belangrijke rol spelen:

-     sociale steun;

-     gepaste therapie;

-     soms opname.

Niet alleen de patiënt heeft bepaalde dingen nodig, maar ook de omgeving schreeuwt vaak om hulp. Zij hebben nood aan:

-     algemene informatie over eetstoornissen;

-     tips voor het omgaan met een eetstoornis:

v ‘wat als mijn kind een eetstoornis heeft?’;

v “samen de goede weg vinden”;

-     steun van lotgenoten;

v ervaringen delen;

v hart luchten;

v tips uitwisselen

-     advies bij concrete situaties;

Is het allemaal zo gemakkelijk?

Pro-ana

Pro-ana staat voor Professional Anorectic. Het is een beweging die anorexia als levensstijl ziet, en er zijn verschillende gradaties in. De oorspronkelijke pro-ana aanhangers zien extreme magerte als kunst. Op de minder radicale sites wordt Ana voorgesteld als je beste vriendin, een meisje die weet wat ze wil en die er voor zorgt dat je keer op keer de kracht hebt je eten te laten staan.

Wanneer je surft naar een pro-ana website krijg je onderstaande waarschuwing. Uit onderzoekt blijkt dat deze waarschuwing effect heeft en dat een groot deel van de potentiële bezoekers niet door klikt naar de website, maar toch gebeurt het…



Ik begin te lezen op de website van pro-ana en om eerlijk te zijn ben ik in schok. Bestaat dit echt?

Op deze sites vind je tips om af te vallen, om de eetstoornis geheim te houden, … Ook vind je er een aantal brieven van Ana speciaal voor jou waar ze afbreekt, maar ook ‘moed’ inspreekt om nog meer af te vallen want niemand wil toch een dikkertje zijn?  Je vindt er de tien geboden die je moet opvolgen om pro-ana te zijn. Een van de geboden is bijvoorbeeld: ‘je kan nooit te dun zijn’. Verder kan je er terecht in de babbelbox om te praten met lotgenoten.

Via de website kan je ook een proana armbandje aankopen. Zo kom je openlijk uit voor je pro-ana zijn en het zou een hulpmiddel zijn om je doel voor ogen te houden.

Nogmaals ik ben volledig in schok na het lezen van deze website. Hoe kan het dat dit bestaat?

De veilige hel

De veilige hel een boek van Myriam Vervaet werd op de lezing aangeraden. Ik ben van plan om dit boek te lezen. Hierover vinden jullie later nog meer op mijn blog.

Bronnen

Winkler prins Encarta, Anorexia Nervosa.

Algemeen, internet, (www.pro-ana.be)

Tips, internet, (www.pro-ana.be)

Ana/mia, internet, (www.pro-ana.be)

Babbels, internet, (www.pro-ana.be)

Signalen, internet (www.ANBN.be)

Inloophuis, internet (www.ANBN.be)

Info, internet, (www.ANBN.be)

Ons doel, internet, (www.baanchloe.be)

Nieuws, internet, (www.baanchloe.be)



Anorexiapatiënt sterft door gebrek aan opvang, internet, Het Belang van Limburg, 2010-10-13, (http://www.hbvl.be/limburg/lommel/anorexiapatient-sterft-door-gebrek-aan-opvang-2.aspx)

'Wat als mijn leerling een eetstoornis heeft?, internet, ('www.BUROpuur.nl)

Wat als mijn kind een eetstoornis heeft?, internet (www.BUROpuur.nl)